За време на Првата светска војна, Александар Флеминг служел како капетан во Медицинскиот корпус на Кралската армија, за кое време бил сведок на многу смртни случаи на војници од сепса како резултат на заразени рани. Антисептиците од тоа време не беа ефикасни и всушност направија повеќе штета отколку добро, особено тие со длабоки рани.
Во подоцнежните години, Флеминг откри еден вид мувла што ослободуваше супстанца што го спречува растот на бактериите. Таа супстанција подоцна беше именувана пеницилин и беше масовно произведена во следните години, успешно лекувајќи повредени војници за време на Втората светска војна.
Флеминг објавил многу статии за бактериологија, имунологија и хемотерапија. Негови најпознати достигнувања се откривањето на ензимот лизозим во 1923 година и откривањето на антибиотичката супстанција пеницилин од габата Penicillium notatum во 1928 година, за што во 1945 година ја поделил Нобеловата награда за физиологија и медицина со Хауард Волтер Флори и Ернст Борис Чејн.
Во септември 1928 година, случајното откритие на Флеминг и одвојувањето на пеницилинот, го обележува почетокот на современите антибиотици.
Флеминг исто така многу рано открил дека кога се користи премалку пеницилин или пак пеницилинот се употребува за прекраток период, бактериите развивале отпорност на антибиотици.
Алмрот Врајт ја предвидел отпорноста на антибиотици уште пред да биде забележана за време на експериментите.
Во многу свои обраќања насекаде во светот, Флеминг предупредил за употребата на пеницилинот. Предупредил да не се користи пеницилин, освен кога постои точно дијагностицирана причина за негова употреба, како и тоа доколку се користи пеницилин, никогаш да не се користи премалку ниту за прекраток период, затоа што под овие околности се развива бактериска отпорност кон антибиотици.
INTEL-PRIME 